Ağaç Olmak (Can 2)
Yok, ne özümde,
Ne sözümde isyan.
Yaratýlacaðýma insan,
Yaratýlsaydým bir parkta,
Tek çatal, iki dal bir fidan…
Topraðým sevgi,
Köklerim hoþgörü olsun ki,
Özsu yerine gülücükler koþsun,
Çocuklar gibi dallarýmda kýkýr kýkýr.
Ümit hayattýr,
Patlasýn o da þývgýnlarýmda pýtýr pýtýr.
Ve durmayýp boy atsýn,
Eksilmesin artsýn,
Sararýp solmasýn ruhum;
Ölüme ilaç olsun sunacaðým tohum.
Sevip sevilirsen,
Varsýndýr hakikatte sen!
Sanal deðil, var olmak isterim,
Yemyeþil ve dört mevsim...
Eðilin, ey dallarým, daha eðilin!
Sonradan görmeler gibi tepeden bakmasýn kimseye gözlerim.
Eðilin ki dallarým, budaklarým,
Uzanýp topraðý öpebilsin dudaklarým.
Ne duyayým birinden hakaret,
Ne edeyim halimden þikâyet...
Ýstemem aðýz, burun, göz, kulak,
Filizlensin dallarýmda ama her dem taze yaprak.
Ey nefesim,
Sen de tertemiz kok.
Teneffüs edebilsin küçük büyük herkes bol bol oksijen,
Aman hakka hukuka hürmet et,
Canlara sýhhat ve kuvvet bahþet.
Verdikçe sen kýymet,
Aðaç deyip geçemez bana da millet,
Bilir beni de özü sözü bir, saygýn þahsiyet,
Terk etmesin ki beni hiç güneþ,
Ne donayým,
Ne yalnýz kalayým,
Yaþayayým çayýr çimenle kardeþ kardeþ.
Yaz sýcaklarýna vurulmaz gem,
Masörün olsun rüzgar dokunsun tenine serin serin,
Büzüþme sen de gölgem.
Büyü ve koyulaþ
Ateþini kes güneþin.
Bunalanlara ulaþ.
Hayýr dua olsun senin de eserin.
Okþasýn ara sýra tenimi yaðmur, kar,
Ne susuz,
Ne uykusuz kalayým,
Eksilmez o zaman duruþumdaki vakar.
Durmasýn üstüme masumiyet üflesin ki rüzgâr,
Ne þeytana kanayým,
Ne de ahrette yanayým,
Özümüz odun da olsa zordur ateþte kalmak
Sonunda Yaradan’a dönüp hesap vermek var.
Dallarýmda kuþlar,
Her seher okusun farklý bir ayeti,
Salýna salýna huþu edeyim ben,
Hýþýrtýlarým da þahadeti olsun þükrümün!
Demokrasiye tutkunum,
Ýstemem üstümde üniforma gibi tek renk.
En zýtlarý da yer bulsun tacýmda benek benek.
Örtsün üstümü dört mevsim çiçek.
Ve kokayým ben hep iyi niyet,
Yok olsun yeryüzünden kin ve nefret;
Dünya olsun cennet.
Ama bitmemeli daha iþlevim,
Sarkmalý diðer dalýmdan da,
Meyvelerim hevenk hevenk.
Sunmalý kýrmýzý ve tatlý olan,
Yoksullara bolluk bereket...
Yeþil ve ekþiden yapýlan þerbet,
Onmaz hastalara bahþetmeli þifa, afiyet.
Mor renkli mayhoþ yemiþlerim,
Daðýtmalý huzur, sükûnet ve saadet...
Ne güzel olurdu,
Ah ne güzeel,
Yaratýlsaydým parkta cýlýz bir fidan;
Eksileydi dünyadan tek de olsa bir nankör insan!
Necip Zeybek
Sosyal Medyada Paylaşın:
NecipZeybek Çöreotu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.