Sokak Çocukları
Sýcacýk evler, okullar,
Eðlence salonlarý deðil,
Bizim mekânýmýz.
Savrulmuþuz kanunsuz meydanlara,
Kirli caddelere, karanlýk dar sokaklara...
Soðuk ve bozuk kaldýrýmlarda,
Viranelerde kaynar bizim kanýmýz.
Sayýmýz belki elli bin,
Belki daha çok...
Lakin yok hükümetimiz,
Yok bakanýmýz;
Olmadýðý gibi anamýz, babamýz...
Biçareyiz çýplak ve aç,
Kedi, köpek yavrusu deðil,
Korunmaya muhtaç,
Biz de sizin çocuklarýnýz!
Zordur sokaklarýn çocuðu olmak,
Sanmayýn beni onlardan biri.
Dertlerim, sýkýntýlarým belki onlardan çok;
Ama ben gömülmedim daha,
Gömülmedim karanlýklara diri diri!
Dayanýlýr gibi deðil,
Sokaklarýn çocuðu olmak.
Hoþ, bizi anlamak için bile
Harcamazsýnýz ya emek;
Yine de bir sorayým:
Siz kalýp da günlerce aç,
Aþýrdýnýz mý bir büfeden kuru ekmek?
Mukavadan yaptýnýz mý yatak, yorgan,
Ya yastýk, taþtan?
Sahi, bilir misiniz horlanýp küçümsenmek,
Nasýl hasta eder adamý?
Ve bilir misiniz buna tinerdir tek ilaç?
Ey zalimler,
Var mý içinizde,
Benim kadar iyi bilen
Ýnsanýn insana ettiðini,
Çöplüklerin cömertliðini,
Kan kardeþin mertliðini!
Siz nereden bileceksiniz.
Yer üstündesiniz,
Nereden bileceksiniz yüreðinizdeki kiri,
Gömülmediniz ki siz bizim gibi,
Gömülmediniz karanlýklara diri diri!
Necip Zeybek
Sosyal Medyada Paylaşın:
NecipZeybek Çöreotu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.