Gün ýþýðýndan habersiz, Bir tohumken karanlýkta, Kýrýp kabuðumu bir gün, Merhaba demiþim hayata. Önce ürkek ve kararsýz, Sonra; daha emin ve güvenli, Boy vermeye baþlamýþým...
Bir de bakmýþým ki, Fidanken bir aðaç olmuþum. serpilip boy vermiþim, Güneþe ulaþmak istercesine... Sonra; Baharda dal dal yaprak, Renk renk çiçek olmuþum.
Derken; mevsim yaz.. Meyve vermiþim iki tane. Güzeller güzeli. Onlarý, Saklamýþým koparmasýnlar diye Yapraklarýmýn arasýna...
Derken, mevsim kýþ, Canlýlýðým yok olmuþ. Çirkin, kuru bir aðaç olmuþum. Göl bile suyunu ayna yapmamýþ artýk bana. Hava günden güne soðumuþ, baþýma karlar yaðmýþ bulut bulut. Arkamý dönüp gün ýþýðýna Yorgun ve yalnýz, yol almaya baþlamýþým Geldiðim karanlýða..,
Birgül Kýzýlkaya 11.12.1990 ÝZMÝR
Sosyal Medyada Paylaşın:
KORDELYA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.