Ben o yâre öyle ki, baðlanmýþým yürekten Ne yapsam da kopamam, özüm özüne hasret. Sense benim Leylâ’m ol, ben peþinde bir Mecnûn Çöllerde dolaþalým, izim izine hasret.
Tâ uzaktan öyle ki, o beni büyülemiþ Yürekten vurmak için, en güzel söz söylemiþ Edâ, iþve, naz, sitem… Hepsini cem eylemiþ Alýþtým ben nazýna, nazým nazýna hasret.
Mâdem bu yola girdik, hâlis olsun âmâlin Engeller kalkana denk, kimse bilmesin hâlin Þimþek gibi de olsa, göster bir an cemâlin Öyle uzaktasýn ki, yüzüm yüzüne hasret.
Bir yudumda içelim, aþký güzel demle de Saðlam bir kale gibi, düþmesin bir hamlede Bazen gözbebeðimde, bazen düþen damlada Saklarým ben özümde, gözüm gözüne hasret.
Bileði hiç bükülmez, âþýklar aþka kansa Kerem, Aslý misâli, tutuþup birden yansa Ne zaman ki “bitanem”, diyerek beni ansa Kulak o anda çýnlar, sözüm sözüne hasret.
Yârden bir selâm yoksa, gönlü nasýl eylesin Sen orada ben bur’da, Kara’m sensiz neylesin Tüm makamlar, besteler, seni çalsýn, söylesin Elimdeki mýzrabým, sazým sazýna hasret…
18/11/’10 Hanifi KARA Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.