Annem

-Anneme-
“sular yurduydu annem
toprak
rüzgarlar
kara bulutlar haritasýnda bir nurdu annem...”

yaz sýcaðý
yaz kucaðý
týfýk
köz
tandýr...
ömrün yanmýþ
ömrün tükenmiþ
ömürsüz
gün görmemiþ günsüz annem..

akþam
ahýrda
gündüz
yalýn ayak
elde çapa tarlada
gül yüzüyle
þefkatle filiz verir yaþama
yaþam dallarýn kýrar
dikenler içinde dul kalýr

annem

ciðeri yanmýþ
ciðeri beþ para etmezlerin dünyasýnda

kendine deprem
kendine göçük
kendine aðýt
kendine dert biçer
dert içer annem..


köstebek yuvasý
tabaný toprak
tavaný çürük kereste
kapýsýz
penceresiz
haneler ortasýnda hanesi çaresiz

kerpiçten duvarlar
kerpiçten duygular
kerpiçten umutlar
kerpiçten aðýr günler

ne acýlarla doðurmuþ
emzirmiþ
büyütmüþ
yaþam bir canavar tekne
yalnýz kendini yoðurmuþ.
el açýk alýn açýk
çýplaklarý giydirmiþ çýplakken
açlarý doyurmuþ açken
on çocuk içinde

kimsesiz bir çocuk
yalnýz kendini kendiyle büyütmüþ
yalnýz kendi omuzlarýnda
koca bir yükmüþ annem.
teriyle
canýyla
kanýyla


pýrýl pýrýl örtülerle örtülmüþ
tertemiz duygularla yüzlenmiþ
bembeyaz mutluluklara adanmýþ
çocukluðumun kaldýrýlýp saklandýðý
yüklükmüþ annem..

“sular yurdunda annem
toprak
rüzgârlar
çocukluðumun hudutlarýnda
cennete bir tel örgü
Aannem...”

Abdulrýzak Kýlýç



Sosyal Medyada Paylaşın: