/aþk kusur görmez, kusur örter
kendince kadrince.../
bir yol tümseðine kývrýlmýþ bilindik türkü
kýnasý yakýlmýþ ihanetiyle
acýlarýnda peydahladý seni
kaç sokak kaç mahalle
dolandýkça kumrularýn ayaklarýnda
yüzünün çizgisi
uzamýþ sakalýmda aðardý
aðýrdý seni sevmenin günahý
adýndý seni sevmenin sevabý
silindikçe inanç dirilirdi
ya da
içimdeki tanrý affedecekti belki
kendince kadrince
sýðýntý býrakýr aþk
karýnca duasý ile yazýlý
kaderi kederi
okunmuþ bedeni
yolunu almýþ hasretin dudaklarýna
yas gibi kývrýlýr o an
aralanýr sözler için mahrem kapýsý
telaþlý ve tutsak
gerçeði deðiþmeye kurgulu cümleler yuvarlanýr
nefreti marifet bilen dilinde
unutulacaðýný bile bile dirilirdi
doðrusu
anýlarým bir yalan isteyecekti belki
kendince kadrince
kayýp bedenlerin arsýz bekçisi gözler
yolunu gözler
süzüldükçe koynuna
baharlar
bilmem hangi þehirlere göç ederdi kuþlar
soðuktun
direndikçe intiharýn sebebime
bakýþlarýn arardý korkaklýðýmý
bittikçe içinin gittiði aþk
hiçliðin gururu dirilirdi
aslýnda
ruhum gitme-kal diyecekti belki
kendince kadrince
yoksul bakýþlý
isim maðduru yalnýzlýk kaplýyor
geçmiþi ölmüþ sensizliði
bir bilinmezin
bilindik hikayesi okununca gözlerinde
duvar ördüm yasýna
lâyýk olmak için huzuruna
döndükçe Mevlâna ateþinde aþk’la
yemin billahlar yakardý dilimi
dilimin mezarlýðýnda
kemiksiz ruh dirilirdi
kim bilir
bedenim bir bedel isteyecekti belki
kendince kadrince