Bakamadým gözlerine, ben de suçlu muyum diye... Boynunda birikmiþti sanki mahrumiyet yükü, Hangi yokluðun esiri olmuþtu bileklerin… Kemiriyordu dudaklarýný, elleri arkada kelepçeli…
Belki de öfkesinden saklýyordu gözlerini, Adýmlarý tedirgin, Ve bilinmezliðe gidiyordu bedeni…
Gözleri boþluða bakýyor, herkesten bir þeyler saklýyor, Önce kendini... Sonrasýnda dudaklarýnda biriktirdiði çýðlýðý... Masumiyet karinesi ince bilekleri vardý Ve hiç yakýþmamýþtý çeliðin soðukluðu Sanki üþüyordu elleri...
Bir kez görebilseydim boncuk gözlerini, Tek celsede beraat yazacaktý yüreðim Hangi suçun sanýðý olabilirdi! Yada, hangi suçlu kiþilerin mahkumu…
Bakamadým gözlerine, Bakabilseydim; vermezdim onlara Sarýlýrdým bedenine…
Ne zaman ki; sýðýnýrdý sineme Ýþte o gündü beraatý, Oysa ben; Çaresizlik timsali kalakaldým, Bir adým ötesine geçemedim engellerin Ne sarabildim sevgiye hasret bedenini, Nede; kömür karasý gözlerinde göremedim kendimi
Bakabilseydim eðer gözlerine, Görürdüm kendimi Bir suçlu gibi…
Bu þiiri benimle birlikte yazan Melih kardeþime çok teþekkür ederim
Þiirime ses olan sevgili Canan Ekinci’ye (Þiirlikýz)çok teþekkür ederim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emine UYSAL (EMİNE45) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.