Yarým kalan ömrümde, Hasrete yenik düþen yüregim var sadece. Kanayan yaralarýma sýzýyor ölü karanfiller…
Bazen eski bir þarkýya bazen de, Çýkmaz sokaklara dalýyorum. Kirli sakallý bir adamýn sabahýna uyanýyorum sonra...
Hüzünler alýr baþýný gider. Kalýrým yaprak dökümünde baharýn. Ýnfazýna geç kalmýs bir adamýn korkusu sarar yüregimi, Dolanýr dilime acý bir türkü..
Hüzün yoldaþým, Yalnýzlýk yarenimdir benim. Tüketilmiþ hayatlar var heybemde, Agýrlýðýnýn altýnda ezilse de yürek; Yine de umudum var nevbahardan yana…
Þimdi kýrýlgan bir sesle haykýrýyorum geceye; Ey gece! Bilirim kaç yýldýz saçýlmýþ gögsüne, Karanlýðýna esir etme. Beklediðim sen deðilsin ey yeni dogan gün bilesin…