nehir...

Bir nehrin,
aðýr aksak öyküsüdür bu
berrak,
temiz,
coþkulu...

Öylesine serin,
ataþlardan öte
içten,
ay düþer
birde ayrýlýk
bir fincanda telvesine...

sesine yar sesine...

Ah geçmiþ zamanlarýn asi bebeði
yüzünde dolaþan pýrýltýlar
bakma mazi þimdi
yak otur ’ellerine kýnalar’

Þafaklar vardý hani,
yeþil bir ormanýn kokusu gibi ’kokun’
öylesine
þimdi aðlamaklý her hece
þiir,
yanký bulmaz sestir ellerimde...

’hecele her hece bir ataþtýr,kendinden içre!’

ve kýyýsýnda papatyalar büyür
bir akarsu özlemidir bendeki
özledim sana akmayý
’özledim sevgili’

vakit çok geç
kapa pencereyi

’bu satte hüzün koyna alýnmaz’

ve ben;
öylesine elemli
ve de kederli
deðilim...

yalan...

özlemler içinde erimekteyim...

hoþçakal...
Sosyal Medyada Paylaşın: