ýssýz bir gecenin kucaðýnda
sýzýyor yalnýzlýk iliklerime
saðnak saðanak...
kimsesiz yaðmurlara tutluyor gözlerim,
yetim kalmýþ damlalrýn
anlamsýz coþkusu eþliðinde...
ýslak adýmlarla boðulmuþ
taþ merdivenler gibi,
damarlarýmda hissediyorum
çisil çisil yaðan yalnýzlýðý...
cüzzamlý ýþýklar sýzýyor,
hayalin isli perdelerinde gezinen uykuyla
her zamanki savaþýmýn tam ortasýnda
dimdik duran
muzaffer gözlerime...
kimin olduðunu bilmediðim
bir sensizlik adýmlýyor
koridorlarý bir uçtan bir uca...
terli evuçlarýmda can buluyor
yaðmuru emziren bulutlar...
kalemim
her zamankinden
daha çirkin makyajlýyor defterimi...
martýlar...
onlar da yaðmura eþlik ediyorlar
çýðlýklarýyla
sabaha beþ kala sönüyor bende ýþýklar,
ama içimin dalgakýranlarýnda
hep bir fener,
yanýp sönmekle harcýyor nefeslerimi...
sislere kaplýp kaybolmasýn diye
bana çýkacak yollar,
salýveriyorum
sana biriktirdiðim ýþýklarý,
ve güneþ dünyaya göz kýrpýyor
sahilin bir ucundan...
belki yaðmurla gelir
demir atarsýn diye kýyýlarýma
bekliyor martýlar,
ben...
...bekliyorum...
yirmiyedi08sýfýr9