Ben ovalýk yerde büyüdüm. Yemyeþil çayýrlar, Göz alabildiðine sürülü tarlalar... Dað tepe bilmem. Daðlarýn arasýndan akan þelaleleri, Pýnarlarý bilmem. Aslýnda bilirim de yaþamadým hiç Serin sularýndan içmedim... Ama öyle bir pýnar gördüm ki Gözün deðil gönlün görebildiði Çaðlýyordu sessizce, Tatlý bir ýþýk huzmesiydi gözleri kamaþtýran Gönülden gönüle akan, Herkese nasip olmayan. Bu pýnarýn suyundan içtim kana kana Yeþerdim yeniden... Ovalarýn en güzel aðacý ben oldum. Sevgililer gelip dilek asýyorlar dallarýma Onlarý kavuþturuyorum Kavuþamayan senle ben adýna...
Ayþen Özkan
Sosyal Medyada Paylaşın:
sude22 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.