yol saðlam
menzil kutsal olduktan sonra
bana sadece yürümek düþer
...........................eþiðe doðru.
hangi eþik olduðunu
kör karanlýkta bile bulurum ben
bir ateþ...
elimi uzatýrken yanmaya
yüreðimin serçemsi çýrpýnýþlarýyla direnirim
"yanmaksa, bu ateþle...
baþka yok"
diyesim gelir de
diyemiyorum mürþidim.
ateþ bu
kutsanmýþlýðýyla sarmalar ruhumu
ellerim çýrpýnýr durur yanmaya
ben kýrarým kanatlarýný duygularýmýn
ve
ellerim aðlarken güneþ söner
yanmaktan yana ne varsa
gider benden
gider gecenin füsunkar koynuna
dururum öylece
dururum çaðlar boyu
yolunu beklerim ateþimin.
Bekletme ey beklediðim...
haydi,
ya suskunluðunla yak beni,
ya da; "yan" de, yanayým can..!
k.t.