uzanýr toprak’ýn huzuruna. karþýsýnda yel ve kovan. akrep tee güneyden, görmediðim bir düzlükten, bakýyor: iðnesi irkilmiþ. bütün dikkati kuzeyi aþan daðlarýn zirvesinde. çenesi varsa bile artýk kastýðýndan yok olmuþ. göz denen çizgileri bir diþ sanki. kýskanç, acemi, korkak ve gürültülü bakýyor yel ve kovana.
sonunda olan olacaktýr. nasýl geçmiþi silemez insan; sildiðini sanýr. oysa yenisini ekler üzerine, denizin bir yamacý yýllarca yalayýp yutmasý gibidir geçmiþin silinmesi. altta kalýr toprak. ve falez bir derin mevzi olur.
çok yaþa, akrep!
Sosyal Medyada Paylaşın:
akif toprak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.