Baþlangýçta sakin, serbest, Ama tedirgin bir gonca gibisin; Yer, gök, dünya ve üstünde insanlar Sense yavrucuðum, umutlar yükleneceksin. Yüreðin yavrucuðum, yüregin öylesine saf, Öylesine temiz’ki, Dilerim umutlarýn tükenmesin
Ne yazýk’ki olacaklardan bihabersin. Genellikle çocuk yaþlarýnda, Vurulursun zincirlere, yetmez... Hergün yeni bir kötülük öðretirler, Yetmez...Çaldýrýp çarptýrýrlar sana, Sonra da ’suç sendedir’ der utanmazlar. Parmak kadar çocuklara, Suç iþletir, Acýmasýz utanmazlar... Yetmez, kodeslere týkarlar, Sonra da zincirlere vurdurururlar.
Zincirler, çocuklarýn sanki oyuncaðý, B u gidiþ iyi deðil: niçin, nereye? Hiç ama, hiç hoþ deðil... Oyuncak ve þeker bekleyen çocuklarýn, Soguk zincir arkadaþlýðý, yürek sýzlatýr.
Ne diyeyim sevgili çocuðum: Zincirler bari gücün olsun Belki deðil, mutlaka acý duyuyorsun Unutma sakýn zincirlerin soðukluðunu, Gün ola, harman ola yavrucuðum. Birde bakarsýn,Tanrýnýn mucizesiyle, Zincirler çürümüþ ve çözülmüþler Þangýr, þungur ve de sen billenmiþ Öyle bilenmiþsin’ki; Hanyayý da, Konya yýda anlamýþsýn, Ýnsanlýklarýný unutanlara karþýn, Sen insan, hemde tam insan olmuþsun; Seni zincire vuranlarý tanýmalý, bilmeli, Hiiç ama hiç unutmamamlýsýn.
’20 Kasým 2007 Maltepe / Ýst. Kemal Polat’
Sosyal Medyada Paylaşın:
kempol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.