Çok yalnýzým anne! Üzerimde sürekli Okyanus sessizliði var. Bu kent bana dar, Cihan bana dar! Çocukluðumu özlüyorum! Tekrar geri gelir mi ki? Gelir mi ki, gözlüyorum…
Sokak baþýnda Burnumu sildiðim günler, Ve kýsýk sesle; Korkarak söylediðim Türküler geliyor aklýma. Gözlerime buðu iniyor ansýzýn, Bakma öyle kalabalýk durduðuma; Çok yalnýzým anne!
Artýk türküde söyleyemiyorum. Kurþun seslerine karýþtý o ezgi: “-Kýrmýzý gül demet demet….” Sana gülde toplayamýyorum artýk. Kopardýlar çiçeklerimi, Karanlýk gecenin zifirinde! Renkli kazaklarýmda yok þimdi; Siyahlara bürünmüþ, Yorgun bir beden var bende. Kimsesizim biliyorsun sende.. Çok yalnýzým anne!
Dostlarýmýn dostluðunun, Sevdiðimin sevgisinin yalan olduðunu Henüz anlayabiliyorum!!! Mutsuzum, Mutsuz ve umutsuzum. Benim tek dostum; Oltu taþý tesbihim, Tek sevdiðim; Keskin nikotinim! Çektim her þeyden elimi ayaðýmý! Sana geliyorum, vuslat yaklaþýyor! Anne…. Býrakma beni ölüm sessizliðinde!
SelimPusat... Sosyal Medyada Paylaşın:
Asilsoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.