Kara gözlü, kara saçlý Kýrmýzý yanaklý, Toprak kokan bir çocuktu. Yaðmur teni buruþmuþtu, üþüyordu Ýsyan eden bir tavýrla, Hayata dair hayaller kurardý, Kurardý da hiç olmazdý hayalleri. Sadece çabalardý, Bitmeyen bir inanç, Bitmeyen bir savaþtý hayatý. Bir çocuðun yapamayacaklarýný, Yaptý... O küçük bedenle, Sýrtýnda çuval taþýdý, Ayakkabý boyadý, Hiç binemeyeceði arabalar yýkadý, Hiç oynayamayacaðý oyuncaklar taþýdý, Bu yaþýnda mertliði, Bu yaþýnda insanlýðý öðrendi. Gururluydu... Hiç dilenmedi. Dürüsttü... Hiç çalmadý, Çocuktu. Bir bisikleti olsun isterdi, Arkadaþlarýyla gezmek isterdi, Oysa hiç arkadaþý olmadý. Onun oyunlarý, ayakkabý boyamak, Araba yýkamaktý… Usanmadý, çalýþtý Ýtildi, kakýldý… Ama hiç yalvarmadý. Kafasý hep eðikti, Utangaçtý Eðer o gün çok para kazandýysa Sinemaya giderdi… Çok severdi sinemayý… Kovboy olurdu, polis olurdu, Kimi zamansa aþýk olurdu… Çocuktu... Bilmezdi yalaný, riyayý Konuþmaz susardý. Kimi zaman aðlardý… Ölmüþ anasýný, babasýný özlerdi Rüyaya dalardý, Bir kâbusla uyanýr, Korkardý... Sokakta yatar, sokakta kalkardý. Yoktu kimi kimsesi, Yoktu bekleyeni... O... Sokak çocuðuydu, Adý Ali veya Veli farketmez, Çocuktu... Benim ülkemin, benim yurdumun çocuðuydu, Adý yaþamsa yaþamý kâbustu, Çocuktu... Sosyal Medyada Paylaşın:
selmankozan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.