dedim ya “benim Alý’ya gýz veren olmadý, akrannarý çoluk-çocu(ða) garýþdý iþin aslý ben de; her bi ðapýya ðedemedim senin annaca(ðý)n iþin aslý esasý ben ha deyinþe o(ð)laný everemedim iki baþ-dört ayað edemedim” akýllý o(ð)luna kýz beðeneyin derkene deli torunu esger ederimiþ ya; öyle de(ðil) gader mi tecelli mi nilemedim . maabbetlerden birinde Hasan Abey dedi ki “Üseyin senin Hatma’yý biladerin Alý’ya verelim Alý’dan eyi damat mý bulacan bilader maþþallah bek boylu boslu fidan gibi murazým o; düðür ossunlar iki biladerim Hatma da öðle maazallah nazarým deðer” . Üseyin Abey hemen “heþ olu(r) mu abey” dedi.. “esef ederin”, “abey eller baða ne der” “neye olmasýn ülen, birbirimizi tanýyoz epap, epap uçu çið tavýk bile yerimiþ deller biz hemi de dik alasýný yeyoz!.” “sen dememiþ ol, ben duymamýþ olayn abey” dedi . “-bana ðalý(r)sa da Alýdan eyisini mi bulacan emme; olmazýmýn sebebi o deði(l) ki abe(y) Alý yeðenim, n’azamandýr, haný?; haný fakýtdýr bizim emmo(ð)lu Gýrhasanýn oralarda gýsa ðünde kýrk kerre gezenleyip-duru(r), bilmeyen yok, Masýrda Saðýr Sultan duydu Hasan Abe(y) senin habarýn olmadý mý?” “-bizimo(ð)lan “senin Alý’dan habarýn yok mu” senin annaca(ðý)n gözüme soka soka yan cýzdý beni yaþ tahtaya yan basdýrtdý . “hemi dee bizim emmioluna ðarþý ayýb-olu(r), cay eder gibi.. hinci gönül iþleri bö(y)le her yeðidin gönnünde bi aslan yatar hinci gakar-dutar da sana “hýý” dersem çekememezlik olu(r), garnýdarlýk olu(r) goya cay etmiþ ðibi olu(r)! yani olmaz! haný ne deller “biþmiþ aþa su gatýlmaz”, ne demiþler “biri-birinine ye! iþ de alavere etme!” deðilise Alý bizim, Hatma sizin, emme dediðim gibi yönedi böyle siz nasibinizi Gýr Hasannarda aran biz de bi baþga ðapýmýzý çalacaða..” . demek Alý, böyle! benden habarsýz halt etsin getsin de namýkör; Gýrhasanýn gýzýna havas ossun! kelp olayýn ki o takike habarým oldu benim, ne o(ð)lan dedi ne anasý emme neydersin elimizden ne ðeli(r) inanmazsýn valla-billa, þartlar þartossun bi mahçýp bi mahçýp oldum ki düþün gari düþdüðüm halý çekmeyen ne bili(r) bi ben bilirin bi Allah bili(r) . “-bi(r) gýzý bin giþi isder, bi giþi alý-ðaçar, benim Alýnýn goca köyün gatýnda gezmediði yer mi var.. gönül bu.. ota da boka da gonar hankýmýz genþ olmadýk aðalar emme Üse(yi)n Abem do(ð)ru deyoru,” dedim . dik dutdum guyruðu, neyeyse gönül almadý mý, almayýp gediyoru canla baþla hüsnü gabil olmadý mý ayýtla hinci pirinciyin daþýný bi(r) tefa ý-ýh dendi de(ðil) mi varma ga(y)ri üsdüne bu iþ taha o takike, orada bitmiþdir bence de iþin aslý minasip de deðilidi tabi! olu(r) da (y)ýldýzlarý barýþmazsa netçe bek eyi olmazdý valla .
Resim Kahramanýn babasý Alýca (Halilce)
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.