çözülmemiþ çilelerden,
bir ’ben’ konmuþtu çocuk kucaðýma/
upuzun bir ipmiþ yalnýzlýk..
gökyüzü metaforuna baðlandým
çektim çekeledim renkli uçurtmalarý
sarýldým boynuna düþerken umutlarýmýn..
kan kýrmýzý akýyordu hayat..
sevda kuyruðunda gördüm ipsiz palyaçomu
elinden kaymýþ aný olacaklarým/..güldüm
göz yaþýmý tutuyordu hüzün cambazý..
çevrildim kaytanlý kabaralý topaçlarda..
kandýrdým karanlýðý
yazý ve turalarla,
günýþýðýyla boyadým her geceyi..
zamansýz turlar attým engelsiz koþularda
yetiþemedim nefesine sergüzeþtin/
takýldýðým gölgesine tutundum
çocuksu aþkýmýn iplerinin..
uzun bir yoldu ve..ortada kuyu vardý
bir kenarýnda
adam asmaca oynuyordu kaðýt kalem
baþlýyordu yorgunluk..
çekti ipimi
içimdeki çocuk
incecik bürümcük
ilmeðin ucundaymýþ
yalnýzlýk..sonunda bir göçük
altýnda
sessizce duruyordu
hiçlik...
..
-2013-
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.