DİKENLİ YOL

Biz acemi sevdalarýn yorgun neferleriydik.
Yüreðimizde kalanlar kaleme vurdu iþte.
Ýçtiðimiz aþk badesi bünyeye aðýr geldi.
Atmak nedir bilmez kalbi zamansýz yordu iþte.

Gözümüze göz düþünce yüzümüz yere baktý.
Sayýsýz naçar gönülde dinmez þimþekler çaktý.
Akma dedim deli gönül gitti ummana aktý.
Sonu gelmez girdaplarda vurgunlar vurdu iþte.

Gündüz güneþi kaybettik gece ay doðmaz oldu.
Çorak topraklar misali yaðmurlar yaðmaz oldu.
Göðüs hapis yürek mahpus içine sýðmaz oldu.
Gönülden gönüle giden sürgünler zordu iþte.

Þikayet etmek mi? Asla. Tadýna doyamadýk.
Öyle bir geçtiki zaman günleri sayamadýk.
Ýntizar mý? Hakkýmýzdý. Etmeye kýyamadýk.
Hasret açtý kollarýný bir ömür sardý iþte.

Velhasýl yandýk kül olduk savrulduk cana doðru.
Kaç geceyi sabah ettik uyuduk tana doðru.
Mesut’um yar ne yandaysa yönümüz ona doðru
Yürüdükçe yol dikenli, yürekler kordu iþte.

Mesut ALTUNKAYNAK
Sosyal Medyada Paylaşın: