Hep Çocuk Kalmak

Hep Çocuk Kalmak
Çocuk tum, ama çocuk olmadan büyümüþtüm,
bu nedenle hep çocuk olarak kalmak isterdim.
toz, topraklarla kan ter içinde,
býraz d korkuyla eve gelmeyi özlerim hep,

kapýnýn önünden bakýp, içeri kaçarken,
anamýn meþhur terliðiyle hedeflenerek.

oysa
özlemlerimde hep bunlar varken,
çocukluðum daima koþuþturmayla geçti,

bir tarafým yarý, bir tarafým hep eksikti,
sevgisizliðinden çöllerinde küçücük bedenim kavruluyordu,
belli ki anne ve babam da sevgisiz yetiþmiþler di ki
bana verecek bir þeyleri yoktu,

ne bana ait bir gökyüzü, nede bir parça denizi vardý
bütün koþuþturmalarým belki de bundandý,

gamsýz kedersiz, endiþesiz yarýnlarým olsun istedim,
baþýmý okþayan bir baba eli, sýrtýmý örten bir ana elini
özlediðim olmuþtur hep.

kýzgýn ateþ üzerindeki cambazlar gibi yakýlmýþ, köreltilmiþti, duygularým,
ve sacýn üç ayaðý gibi yasak haram ve günah üçgeninde
gözleri baglý dolap beygiri gibi, HALA YAÞIYORUZ DEGÝL MÝÝ.

Atilla Durukan
Sosyal Medyada Paylaşın: