MEKTUP ARA BÖLÜMLER:/ ler) 7

Sizi nerede ve ne zaman gördüm? Önemi yok artýk, ama irademdeki her duygunun bundan sonraki en huzurlu aný/anlarý olacaðýnýn biliyorum.
Siz, dik durmuþ, size/sana bakan herkese meydan okurcasýna duruyor ve “hiç birinizi önemsemiyorum hissiyle” (ben öyle algýladým o an) yüklüydünüz. Sizi gördüm. ….sonra hep sizi izlediðimi fark ettim birden. Beynim bedenimle gözlerimi size yönlendirmiþti.
Pek tabii olarak siz beni fark etmemiþtiniz. Niye fark ederdiniz ki?
Kalbimdeki kocaman boþluðu bilmeden doldurmaya baþlamýþtýnýz o an.
Biçimsiz düþünüyordu bilincim, yoktu devamý yaþamýn bende..
Hani ozan demiþ ya “Ben bende deðilim.” Ben de uzun süredir “bende” deðildim.
Sizi görünce yaþamýn varlýðýný, Ýstanbul þehrinin varlýðýný/var olduðunu, benim de bu þehirde olduðumu hatýrladým.
Aniden deðiþik bir ortamda olduðumu fark ettim: Daðlarý, (çocukluðumdan bildiðim) tepeleri hatýrladým birden. Akarsularý, o sulardaki balýklarý..
Hayat yeniden çengelini attý aðzýma, yakaladý bir balýk gibi çekti aldý beni o “sonsuzluk yolu”ndan, sizin sayenizde.
Varlýðýnýz yetmiþti beni canlandýrmaya.
Ýsminizi bilmiyordum. Merak etmedim o an. Adýnýz her ne ise, hangi harfle baþlýyor hangi harfle bitiyorsa o harfler kutsaldýlar benim için artýk.
Daha önce hiç hiç hissetmediðim bir rahatlýk hissettim; gevþedi kaslarým, rahatladý nefesim, normalleþti. Duruþum dikleþti. Bakýþlarým berraklaþtý, gördüklerim doðal doðal renklerine kavuþtu.
Yürüyüþünüzdeki rahatlýk, sizinle (!) ilgilenip de bir yere varamayanlara meydan okuyan bir kahraman edasýndaydý. Ne sallanma, ne tereddüt.. Kendinizi, sizi dýþlayan, kabullenmeyenlere karþý görünmez olmak yerine(!) daha net görmelerini saðlayacak biçimdeydi duruþunuz, bedeniniz.
Güneþiniz hep sabitti. Benim Güneþimse sizin varlýðýnýzla doðuyordu yeniden.
Baktým. Baktým. Baktým. Sadece baktým. Daracýk eteðinizin kareli renkleri birer tarla ve o tarlada filizlenmiþ mýsýrlar, ayçiçekleri gibi taze, yeþilimsi ama boylarý yüksek, envaý çeþit bitkileri anýmsattý.
Aniden attýðým adýmlarýn yere deðerken çýkardýklarý seslerin ahengini duydu kulaklarým. Keþke o an saatin kaç olduðuna baksaydým; dönüm noktasýydý o dakikalar hayatýmýn.
Gözleriniz ilgilendiðiniz kümeyle, dudaklarýnýz hatýrladýðým çocukluðumun daðlarý, tepeleri kadar sakindiler. Ve unuttuðum çocukça ellerimin daha çok çiçek tapalayacaðýný düþündüm. Ellerimin ýsýndýðýný, varlýðýný hissettim tekrar.
Evet, sizi gördüm. Þimdi ve her zaman sizi görmek için (tükenmeyen bir umutla) önüme, arkama, saðýma, soluma bakýyorum tarifsiz; illaki sizi görmektir maksadým.
Yanýmdan (sonraki günler) geçip gittiðinizde, bana dönüp bakmadýðýnýzda çocukluðumun o daðlarý, tepeleri titriyor, kaynýyordu adeta. Arkanýzdan öylece baka kalýyorum.. aha þimdi dönecek, sadece dönecek ve bakacak.. maalesef dönmüyorsunuz bir çok kere, döndüðünüzde de bana bakmak için dönmediðinizi biliyorum.
Ýlk gördüðümde sizi, zaman durmuþtu adeta ve siz o durgunluðun içinde, bundan sonraki hayatýmýn her suretine, her noktasýna yerleþtirdiðim bir tablodaydýnýz artýk.
Belli olmuþtu yeriniz: KALBÝMDE.
Kýzýyorum kendime. Kýzdýkça daha bir güçlendiðimi; boyun eðmiyorum böyle gidiþatýma; benim de farklý bir olduðumu bana gösterdiðiniz/hissettirdiðiniz için.
Ne kötü sessiz kalýyorum yanýnýzda, bana kazandýrdýðýnýz yüceliðe baðlýyorum bunu. Oysa ben o saate kadar ne güçlüydüm, ne farklýydým ne de çok sessizdim. Acý çekiyor, býrakýp gitme hayalleri kuruyordum. Zayýftým, yaþadýðým hayatýma karþý.
Sizinle ilgili kurduðum hayalleri gerçekmiþ gibi düþünmek, sahte olan þu anki yaþantýma daha çok sahtelik katýyor. Mutlu olamýyorum hayal kurmakla. Benim için karamsar, mutsuz bir düzen düzenleyenler mutlu gibiler. Ne mutlu onlara ki beni arada eziyorlar, kendi rahatlarý için mi desem, mutluluklarý için mi? Ayýrt edemiyorum. Kurduklarý devasa düzende benim rahatsýzlýk gibi gördüðüm yaþam biçiminde onlar rahat davranýyorlar; bol bol rahatlýðý tadýyorlar.
Yanlýþlýk bende mi? Diye düþünmekten alamýyorum kendimi ve o vakit “acým” evrenin koca bir parçasý gibi oluyor sanki.
Ýnanýn umursamamayý öðrendim sizi tanýdýktan sonra, umursamazlýðým devam ediyor hala. Sizden yana ise size kavuþmamanýn acýsýný çekiyorum hak ederek.
Her þey benim için saçma hale gelmiþti ve saatlerim, günlerim, aylarým verimsiz, basitten de basitleþmiþti. Yaþama dair bilincim kapanmýþtý; sersemin tekiydim o dakikaya kadar.
Sizi gördüðüm andan sonra..
Bütün çiçekler taç oldular, kolye oldular,
Boyalar süsleyecek tuvaller aradýlar,
Keskiler yontacak mermerler,
Dudaklarýmdaki memnunsuzluk ve kuþkulu gülümsemeler uçup yok oldular,
Renklendi her taraf,
Bütün desenlerin rengini fark ettim o akþam:
Domates kýrmýzý, biber yeþil, yumurta beyaz…
Çeliþkilerimin içinde boðuþan sesler ayrýþtý: kabalar, inceler, iþe yaramayanlar, anlamsýzlar…
Durgun bir hareketlilik içinde olan bedenimin her noktasý hareket etme ihtiyacý duydu/ doldu, taþtý.
Ýçinde boðulup gittiðim yaþamýn dehþeti daðýlýnca “gökyüzünün koskocaman” lýðýný ve mavinin o has çekiciliðini gördüm.
Nasýl ki utanmýyorsa gökyüzü maviliðiyle, deniz tuzluluðuyla, gece karanlýðýyla, ben de yaþýma inat UTANMIYORUM SEVDALANMIÞLIÐIMLA.
SEVDALANDIM SÝZE.
SEVDÝM.
SEVÝYORUM SÝZÝ.
NE GÜZEL. NE GÜZEL.





Sosyal Medyada Paylaşın: