Sen doðmadan ölmüþte, baba yüzü görmedin
Yetim doðup dünyaya, geldin be Hasan Dayý
Sen babanýn tek bir gün, sefasýný sürmedin
Kendini hep kimsesiz, bildin be Hasan Dayý
Çocukluðu çaresiz, dul anayla yaþadýn
Yoksulluðu bir ömür, omuzlarda taþýdýn
Yaz, bahar hiç görmedin, sen dört mevsim kýþýdýn
Kendini hep ayazda, buldun be Hasan Dayý
Bir garip yetim diye, köþelere itildin
Yoksul çocuk diye, her oyundan atýldýn
Kýymet bilenin yoktu, acýmadan satýldýn
Kimsesiz tek baþýna, kaldýn be Hasan Dayý
Kuzu çobaný oldun, okula hiç gitmedin
Defter kitap neyine, kalem bile tutmadýn
Anam hasta diyerek, buna isyan etmedin
Okul dedin hayale, daldýn be Hasan Dayý
Onüç’te anan öldü, sen tümden öksüz kaldýn
O gün nasýl aðladýn, sen nasýlda kahroldun
Tarifsiz acýlarla, aðzýna kadar doldun
Aðladýn göz yaþýný, sildin be Hasan Dayý
Emmilerin iþ için, gurbet ile saldýlar
Üç beþ dönüm tarlaný, yaðma edip aldýlar
Kaz yolar gibi seni, senelerce yoldular
Sen kazandýn onlara, saldýn be Hasan Dayý
Boþ yere bir kavgada, silah ile vuruldun
Bu ölmüþ dediler de, hastanede dirildin
Dizden topal kalarak, öz yurduna sürüldün
O eski kapýlarý, çaldýn be Hasan Dayý
Geçim derdi çok büyük, diþine takýp caný
Topal bacakla oldun, köyün sýðýr çobaný
Haline þükür ettin, unutmadýn Mevla’ný
Abdestli namazlý bir, kuldun be Hasan Dayý
Otuzunda aþk düþtü, yar diyerek avlandýn
Bir dilbere kapýlýp, ta yürekten tavlandýn
Kýrkýný çoktan geçmiþ, dul kadýnla evlendin
Civan gibi bir damat, oldun be Hasan Dayý.
Nur topu gibi birde, erkek çocuðun oldu
Gülmeye hasret yüzün, o zaman biraz güldü
Mutluluk kýsa sürdü, eþin genç yaþta öldü
Artýk ateþtin, kordun, küldün be Hasan Dayý
Öksüz yavrucuðunu, kucaðýnda avuttun
Sen yemedin yedirdin, dizlerinde uyuttun
Çobanlýkla sen ona, fakülteler okuttun
Ýþ bulunca sevindin, güldün be Hasan Dayý
Bir kýz bulup evlendi, evlilere karýþtý
Ýþte yükseldi her yýl, ekabirle yarýþtý
Utanýr oldu senden, kibir ile barýþtý
Hasret ile çiðeri, deldin be Hasan Dayý
Uzun yýllar geçti de, bir gün dönüp gelmedi
Zehir olsun diyerek, üç kuruþta salmadý
Parasý batsýn dedin, gelip gönül almadý
Yüreði dilim dilim, dildin be Hasan Dayý
Özlemin ateþ oldu, kalbe döktün közünü
Hep evlat evlat dedin, evlat ettin sözünü
Gelir diye gittiði, yola diktin gözünü
Tozlu yollara nazar, kýldýn be Hasan Dayý
Yýllar yýlý izledi, hep acýlarla doldun
Ben gideceðim deyip, yollara revân oldun
Günlerce arayarak, onun evini buldun
Villayý görüp bir an, yýldýn be Hasan Dayý
Evlat dedin bir anda, sen kapýdan kovuldun
Evlât dedin velakin, ana avratta sövüldün
Evlat dedin üstelik, tekme tokatta dövüldün
Kalbini yüz yerinden, böldün be Hasan Dayý
Son sözün evlat oldu, baþka çýkmadý sesin
Her þey bir anda bitti, hiç kalmadý hevesin
Köyüne döner dönmez, tükendi son nefesin
Evlât deyip yutkundun, öldün be Hasan Dayý
Erhan DOÐANAY
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.