BU KADAR

öylece oturmuþ deniz kenarýnda banka,
sanki sonsuzluðu bakýyordu...
kirli sakalý, çökmüþ yanaklarýný gizleyemiyordu.
zamanýnda kimleri yakmýþ olan gözleri
feri gitmiþ bir ölü gibi kederini anlatýyordu.
epeyce durdu,
sonra kalktý ve yürüdü.
belli ki beyninde þimþekler çakýyor,
yüreðine yýldýrýmlar düþüyordu.
Çünkü yürürken ara ara
elektriðe yakalanmýþ gibi sarsýlýyordu,
anladým, için için aðlýyordu.
Denizin kenarýna kadar indi,
oturmaktan aðrýyan kemiklerini esnetti.
eðilip denizden avuçlarýný suyla doldurdu,
sabah yüzünü yýkar gibi suyu yüzüne vurdu,
dudaðýna deðen tuz tadýndan rahatsýz oldu
ama bir kaç defa daha ayný þeyi yaptý.
cebinden bir þiþe çýkarttý,
týpasýný açýp içine bir kaç taþ koydu
Sonra üfledi ve tekrar kapattý.
þiþeyi oldukça ileri fýrlattý.
döndü gidiyordu yaklaþtým,
anladý.
elini omzuma koydu;
evlat ne mi yaptým?
koca bir ömrü bir þiþeye sýðdýrdým.
saatlerce topladým çýkarttým,
bir anlamý yokmuþ bu dünyanýn anladým.
Yüreðini verdiklerin bile elmiþ,
meðer hayatýn da sadece bir yelmiþ
verebildiðin kadar deðil,
veremediklerin kadar edermiþsin,
anladým.
haydi takýlma bana ,
kendi hayatýný yaþa,
Bye.
Sosyal Medyada Paylaşın: