zaman diyorlar zaman, her yaraya,sürülen em, zaman zaman, düþünüyorum zaman’ mýydý geçen yaralara bant olan, yüreðe su serpen, ya da unuttum dedirten , insan unutur mu ki acý unutulur mu acýya acýya uyuttum belki gecelere sardým gündüzlere astým uyuttum belki uyudum uykunun uykusuna, düþ’ün saklý bahçesine uyanmayasýcýya, belki uyur, gezer belki gezer, uyur dil sorar , baþka bir dile zamanla unuttun mu ? uyuttum, belkide zamaný durdurdum aný ben geçtim içinden defalarca belki içim geçti için içinden belki de bir kaos zaman mý geçer yoksa zaman durur da insan, insanlar mý adýmlar yokuþlarý, çamuru bataðý düþ’e düþ’e kanaya kanaya düþten uykuya uykudan düþ’e uyur, uyanýk zaman durur biz geçeriz içinden bir yoldu yürüdük bir acý suydu içtik yaralarý uyuta uyuta insan geçer düþlerinden, kendinden sen zaman dersin baþkasý unuttu deðil, deðil sadece dil sustu yürek kan kaybediyor Sibel Karagöz Sosyal Medyada Paylaşın:
Sibel Karagöz ( Sibelce Ş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.