Tari

Kör bir kuþun gagasýna düþüyordu sessizlik
Küçük patiklerine basmayan bebeðin beþiðinden dökülüyordu nazarlýk boncuklar
Bir ah çekeyiyordu kapý tokmaðýna nasýrlý elleriyle uzanan kadýn

Kaldýrýmýn soðuk taþýna yüzüne dayayýp uyuklayan kedinin ölüm sessizliðine hafiften çöküyordu karanlýk

Ceviz aðacýndan dökülen yapraklardan kýzan mahalle çöpçüsüsünün tüm kýzgýnlýðýna raðmen cevizlerin olgunlaþmasýný bekleyen çocuklarýn sevinçleri duruyordu bahçede

Nane kokusuyla kendinden geçmiþ pazarcý kadýnýn þalvarýna telaþlý ayaklarý eþlik ediyordu

Vardiyeli iþçilerin çocuklarýyla yapamadýklarý akþam sefasý hayaller bir sonraki belirsiz güne býrakýyordu kendini

Kapýlar sürgüleniyordu gecenin bir vakti

Ölümün uykuyla eþ deðer oldu anlarda
Ay gölgesini uzatýyordu ruhun yamacýna
Ve hep nedensizce gecenin bir vaktine inen ayýn gölgesine seviþme sahneleri eþlik ediyordu ve
Büyü bozuluyordu dört duvarýn ardýnda
Çýplaklýðýný örtmen tüm günahlar
Lirik bir þiir gibi çarmýha geriliyordu

Bir öksürük gibi düþüyordu zaman dalýndan

Mahalle bekçisi ayak seslerine karýþan karanlýðý yarýp ilerliyordu
Ben onu izliyordum
O da beni...

Sosyal Medyada Paylaşın: