yokluðunla cenk halindeyim
derinliðine inmek istediðim
her yaranýn kabuðu
biraz tanýdýk çýktý
merkez üssü kalbim olan
bu aþinasý depremzede
hep benmiþim meðer
hoyrat bir zamanýn
rengiymiþ kederime sinen
yün taraðýnda incelttiði ömrünü
örüp nefesime giydiren
zarif duruþunu aklýma kazýyarak
yollara düþürdü çocukluðumu
saðým solum
tembihle donatýlmýþ bir yolcuydum artýk
ekmek ve sudan ibaret deðildi yaþamak
bunu en iyi
annesiz yaným bilirdi
ve deli ederdi gitgide büyüyen özlemi
kerpiçle çerçeveletilmiþ
en güzel resimdik
ayný odanýn içinde
kýyamazdý tanrý
da
baþ edemedik
kýyýmýzdan ayrýlmayan ayrýlýklara
uzaktan uzaða taþýnan türkülerle
yaþlý bir hikaye býraktýk el diline
yeniden gençleþti hasretimiz
ihtimallerle süslediði yüzümü
sevdiðim kadýna emanet edeli
her defasýnda ayný sözü iþitiyorum sesinden
-bey daðýmsýn…-
Cömert Yýlmaz