UYURMUYDUM

Uzandým sessizce yataða,
öyle gönül yorgunuyum ki.
Elimi kolumu kýpýrtatacak
halim bile yok.
Göz kapaklarým kapanýyor aðýr aðýr
yarý aralanmýþ pencereden
karanlýðýn çöküþünü görüyorum.
Halbuki uyumakta istemiyorum.
Sensizlik öyle zormuþ ki
þimdi daha iyi anlýyorum.
Gülüþün, naz ediþin, öpüþün
omuzlarýna dökülen saçlarýn
gözlerimin önüne geliyor da
iþte o an isyan ediyorum.
Her þey bitiyor bende bitiyorum.
Yanýmda olsan, yanýma uzansan,
hiç böyle olurmuydum.?
Göz kapaklarýma uyku çöker’de
uyurmuydum.?


Sosyal Medyada Paylaşın: