kýþý soluyor ardýç kuþlarý
yorgun bir býçak yarasý
dað çiçeklerini çürütüyor içimde
cebimde bir ýrmak yatagý
gözlerim yaðmurunu bekler
sende kasýmpatý bende hüzün kokusu
mendilimde küstüm otlarý
tuttuðum yerden üþüyor hayat
bozgunundayým mevsimin
kuþlar göçüyor içli bulutlarýn peþinden
kýþý özlemiþ fýrýndaki ekmekler
içimde bana sarýlýp kalmýþ aðrýlarým var
sende yurt bende mülteci kokusu
ben þimdi acýnýn erguvanýndan geçerken
sen uçurumlarý öpmeye yelteniyorsun
hangi daða baksa yüzüm
ayaklanýr göðsümde ki aðrýlar
eteklerimde konaklar sonbahar
yorgun yokuþlarýmda hüzün
sende püren çiçekleri bende kýnsýz bir rüzgar
öpte kanasýn
kanamadan iyileþmezmiþ yaralar
Sýtký Özkaya
27.10.2019/Antalaya
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.