KÖY
’Orda bir köy var’ hani; ne gidilmiþ, ne gelinmiþ,
Ýnsanlarý, buðday gibi, tarlalarda kavrulmuþ,
Her yýl harman zamaný, ’kader’ diye bilinmiþ;
Týrpanlarýn ucunda kaderleri savrulmuþ...
’Okul’; uzak bir umut, ’yol’; ’Hökümat’ýn sözü’,
’Tohtur, abukat’ hepsi; ’þeher görmüþ’ yaþlýlar...
Çalýþmak, sabýr, çile; köyde yaþamýn özü,
Dertlerle mutlu sanki, bu çok dertli baþlýlar...
Hepsi içiçe yaþar; çivit mavi duvarlar,
Samanlýklar, ahýrlar, tavuklarýn kümesi.
Maðrur olan bir o var; bir anýt gibi parlar
Meydanýn ortasýnda, mermer taþlý çeþmesi...
Yine de, köyde yaþam, hiç de mutsuz deðildir,
Çünki onlar, mutluluk için çok þey istemez.
Hiçbir þeyi yokken de, o umutsuz deðildir
Aç karnýna yatsa da; gözü tok, haram yemez.
Geceleri, daðlardan delice esen rüzgâr
Sabaha ulaþmadan daðýtýr yýldýzlarý,
Sonra; Güneþ uyanýr, horoz sesi, ilk kuþlar,
Süt saðmaya koþarlar köyün güzel kýzlarý.
Yanmýþ da susuzluktan, bir damla sevgi bekler
Gözyaþýndan saðnaklar görmüþ köy topraklarý.
Rüzgârla ürperirken kan rengi gelincikler,
Güneþ, bin bir umutla parlatýr yapraklarý.
Gün baþlamýþtýr artýk tozlu köy yollarýnda.
Elma gibi yanaklý, yalýn ayak çocuklar;
Kimi davar peþinde, azýðý kollarýnda,
Kim bilir, belki birgün ’okullu’ olacaklar...
Kadýnlar çamaþýrý teperlerken derede,
Erkekler, tarlalarda, öküzle sarmaþ-dolaþ,
Makinalar, aletler, ’medeniyet’ nerede?
Kaderidir köylünün, yaþamla süren savaþ.
Kekik kokan yaylada dertli bir kaval sesi,
’Kangallar’ gözlerini þimdi dört açacaklar.
Sessizliðe renk katan bir kuzu melemesi
Ve rüzgârla ’Huu’ çekip, ’sema’ yapan baþaklar...
Gün batarken dönerler, köy halký, teker teker,
Buram buram ter kokar þimdi çeþmenin baþý.
Akþamlarýn hüznüyle, sanki boynunu büker
Tepenin eteðinde garip bir mezar taþý.
Yorgun köy kadýnlarý; ellerinde nasýrlar,
Akþam, maltýz yakarlar evlerin bahçesinde,
’Yatsý’dan hemen sonra, serilince hasýrlar
Tüm yorgunluklar geçer bir ’akþam kahvesi’nde...
KÖY; sessiz insanlarýn göðe yükselen sesi,
Hiç uçmamýþ kuþlarýn, ’kuþkonmaz’dan kafesi.
KÖY; güneþin altýnda, kavaklarýn gölgesi,
Yaþananlardan yüce bir yaþam felsefesi....
’Medeniyet’ ölse de, her zaman diridir ’köy’,
Saftýr, temiz, dürüsttür, sözünün eridir ’köy’.
Son kalan ’iyi’lerin barýnma yeridir ’köy’,
Hiç tanýmasak bile, bizlerden biridir ’köy’...
(1996)
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.