kaybettiklerimizin acýsý büyük ve sinsi bir pusudur, hep yüreðimizde durur durdukça da vurur ha vurur yaþamdan da aðýr kanlý gürzünü çaresizliðimize olanca acizliðimize.! bu yaþanmýþ gerçeklik fink atarken beynin kývrýmlarýnda bilmem ki nasýl unutulur ömrün labirentli koridorlarýndan anlamsýzca çýkýp çýkýp bir baþka boyuta gidenler hep hatýralarýyla durur hatýrladýkça da durur hep yaþýyormuþ gibi o "hatýrlama"nýn edimi’yle de vurur anýlar vurur "acý"nýn kanýrtarak kanayan derin izlerine bitmek bilmeyen kanamalý bir mevsimdir artýk yerleþik keder ancak ve ancak alacaðýmýz o son nefes bile hafýzamýzýn silgecinde yok olurken birer birer biner biner o saniye de, bizden muaf tutar artýk ve ölüm yutar o isterik iþtahýyla dirimden tüm arta kalanlarý yaþ almýþ yaþlanmýþ ýslak ve yaþanma ihtimali ýskalanmýþ tüm anýlarý...! 18:08:2019
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Karbeş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.