azize’m; duydum ki bu kent vurulduðundan beri hep aðlýyormuþsun! vakitsiz akþamlarýn hüznünde (...) alýyormuþsun avuçlarýna ölü serçeleri.. kimliksiz halkýmýn hiç büyümeyen çocuklarýnýn ölü bedenlerine kilitleniyormuþ bakýþlarýn büyümeden toprak olmak nasibi toprak kokan umudu düþte kalan sevgimiz yankýsý duyuluyor kaf daðýndan, yaktýðýn notasýz aðýtlarýn... yara, hep yara, yanaklarýnda yakýlan aðýdýn izleri. meðer yaðmur sandýðým senin gözyaþlarýnmýþ, ondandýr bugünlerde yaðmurlar damla damla hep yüzüme vurur. ýslatýr þakaklarýma düþen aklarý üþütür yüreðimi artýk giyindiðim þiirler de ýsýtmýyor beni harabe kentimin çerçevesine sokuluyorum çoðu kez, bilinmeyen bir dille sesleniyorum ses vermiyor! yýkýntýlara gömülen anýlarým sevgimden arta kalan bir moloz yýðýný çýðlýklarýmýn sessiz gölgesinde bir çið tanesi gibi sessiz sedasýz yok oluyorum ve; ve sen,hala aðlýyorsun...
29 Nisan 2019 Sosyal Medyada Paylaşın:
Ehmed Kardok Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.