BAK, BAŞLADI YİNE O KEMAN

Bak, yine duyuldu uzaklardan o kemanýn sesi,
Ne mahzun bir melodisi var...
Özlem rýhtýmlarýnda gözyaþlarý,
Damlasýn benimkiler de ne çýkar?

Usulca öp yüzümü gitmeden,
Saklarým alnýmda ebediyen,
Yavaþça ört kapýný,
Çok yavaþ, için titremeden...

Son defa bak ne olur, sessizce,
Kimse bilmesin, görmesin aðladýðýmýzý,
Bu keman...Ah, bu kemanýn sesi,
Aðlatýyor beni, utanmadan...

Git caným,
Git istiyorsan,
Ellerimde sýcaklýðýn,
Sevginse, yüreðime sýðmayacak kadar...

Bu fýrtýna içimde,
Ben kapattým pencerelerimi,
Aldýrma,
Duyulmaz dýþarýya,
Ýçimde kopan fýrtýnalar, yaðan yaðmurlar...

Unut istiyorsan,,
Yeter ki sen üzülme,
Ben beklerim, bilmez kimse,
Bilinmez yolculuklarda gezerim yüreðimi daðlayarak,
Görmezler,
Sabahlara kadar aðlayarak...

Günün aydýnlýk, gecelerin huzur dolsun.
Ben olmuþum, olmamýþým ne çýkar,
Sevgim ulaþamazsa sana,
Aðlamak, konuþmak, susmak, neye yarar?

Bak, baþladý yine o keman...
Dinle, sanki duruyor zaman...
Sesleniyor gibi,
Çok uzak diyarlardan...
Sesi, ürpertiyor yüreðimi,
Korkuyorum, hem de çok,
Aldýrma bana sakýn,
Sen mutlu ol, huzurla dol,
Yeter ki, beni unutma, e mi?

Hâlenur Kor



Sosyal Medyada Paylaşın: