Elin dilini de bilirdi, Kendi dilini de. Ama o hep þiirlerini, Canýndan aziz bildiði, Anadiliyle söylerdi...
Hiç yokken sebep! O, mapus yattý hep. Uzak kaldý, Evinden, ocaðýndan, Ve de; çok sevdiði Yurdundan...
Mesken tutmuþtu, Mapus damlarýný. Oysa; Ne bir banka soymuþluðu! Ne bir adam vurmuþluðu, Ne de bir soysuzluðu vardý...
Anadolu’da, Cehaletin kol gezdiði, Bir zamanda, Okumuþluðu da vardý, Yazmýþlýðý da...
Mapusluk çok aðýr geldi, Son yýllarýnda, Bir suçu da yoktu aslýnda, Biraz da saðlýðý bozulunca, Ýsyan etti, durumuna...
Bir yolunu bulup, Çýkýnca yurt dýþýna, Baþladý Rusya’da yaþamaya. Yazdýðý þiirler çaðýr açtý, Yazým dünyasýnda...
O, her þeye raðmen Mutlu deðildi elin yurdunda. Burnunda tüterdi, Hasretti topraðýna. Gömülmek istiyordu; Anadolu’da Ulu bir çýnarýn altýna... Salih KOÇ 20 Ekim 2018/Büyükçekmece
Sosyal Medyada Paylaşın:
Salih koç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.