Kaldık yine kalem ile kelâma

Kaldýk yine kalem ile kelâma...

Esti bir rüzgar dere boyundan hafif sýcak hafif serin,
Heybetli çýnarýnmýþ þamatasý bu seslerin

Ufukta kýzýl güneþ, ýsýtmaya namüsait bedeni,
Bilmem kime deyivereyim þu gizli saklý kelimeleri

Dereye baktým birden, el avuçtaki akýp gitmiþ,
Cýlýz bir yaprak; BEN ,bir iki taþa takýlmýþ.

Çoktu eþrafým bir zamanlar deyiverdim içimden,
Son nefesini sigaranýn salýverdim ciðerden

Kaldýk yine kalem kaðýt, birkaç çizik lâkýrdý,
Eskinin delikanlýsý, kel kör anýlýr þimdi adý.

Yokluk dedim kendi kendime , sen nelere kadirsin,
Varken yiyenler sildi seni, yokken kim bilsin.

27 Mayýs 2015
Hilmi Gençer
Sosyal Medyada Paylaşın: