Ey gökyüzünü görmeden ölen kartal
Kanadýný kýran sensin, bilmiyorsun.
Ey topraðýna meftun çýnar
Sen hakikatini balçýk zannediyorsun
Ey kanatlarýnýn rengini bilmeyen kelebek
Her gün bakýyor da görmüyorsun
Ey kabuðunu kýramayan tohum
Sen kendini aciz zannediyorsun
Ey yurdunu kaybeden yolcu
Sen gurbeti sýla ediniyorsun
Ey ýþýðýna kör kandil, derdine dilsiz þair
Sen zulmeti nur, cehlini ilim zannediyorsun.
Ey sesine saðýr bülbül, rayihasýna hissiz gül
Her þeyi biliyor da kendini bilmiyorsun.
mkemalserhatlý