Giyinip, kuþandýðým urbamdan utanarak, Gariplerin halini baktýkça üþüyorum. Dikenli urganlara çaresiz tutunarak, Zamansýz ve mekansýz boþluða düþüyorum.
Böðrüme saplamýþlar kýrýk, paslý kamayý. Nede çabuk unuttuk dikiþi ve yamayý. Ölüme namzet kaldý, çoktan geçtik komayý. Yüz yýllýk bir konakta, taþlýða düþüyorum.
Bir tarafta þatafat, bir tarafta sefalet. Rezillik pirim yapar, nerde kaldý asalet? Þana þöhrete göre, karar verir adalet! Varlýktan nefret edip, yokluða düþüyorum.
Ne oldu bu millete, kurudu mu ki soyu? Gün geçtikçe bozuldu, yardýmseverlik huyu. Okuyan, yazan arttý; cehaletse diz boyu. Karanlýktan kaçarken, loþluða düþüyorum.
Kalabalýk toplumda yetim kalan insanlýk. Sevgi can çekiþtirir, filizlenir düþmanlýk. Bir çare bulamazsak, fayda vermez piþmanlýk. Gecenin son anýnda, kuþluða düþüyorum.
Kimi sarayda mutsuz, kimi ise villa da. Çoðu geçim derdinde; inþaatta, tarlada. Anlaþýldý huzur yok, içi boþ þu dünyada. Yazlýklardan usanýp, kýþlýða düþüyorum.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.