Dün istasyonda bekledim seni. Geleceðim demiþtin hani. Son tren de ayrýldý gardan. Ellerim yanýma, Ateþ baðrýma düþtü. Gelmedin bir tanem gelmedin. Bak bizim þarkýmýz çalýyor radyoda. “Gel tanýþalým önce” Dinliyor musun?
Ayak izlerini aradým bir bir Cadde ve sokaklarda. Hani ayaðým bir çukura girmiþti de sendelemiþtim, Ve sen tutmuþtun beni, Düþmekten kurtulmuþtum. Bugün yine o yerden geçtim Korktum düþerim diye Yanýmda yoktun Neredesin ay yüzlüm!
Otogara koþtum ardýndan. Otobüsle gelirsin diye. Bekle geleceðim demiþtin ya Boþa beklemiþtim tren garýnda Otobüsün çoktan gelmiþ olmalýydý oysa. Tek tek peronlarý dolaþtým. Edirne’den gelenler, Aðrý’dan gelenler Boþaldýlar birer birer. Anneler, çocuklar, sevgililer, Ama sen yine yoktun Neredesin ay yüzlüm!
Oturduðumuz kafeye gittim Ayný masada Ayný koltuða oturdum Boþ býraktým senin yerini Gelirsin diye. Bir kapýya, bir saate, bir perona Saatlerce baktým. Neredesin ay yüzlüm!
Ayaklarýmý sürüyerek eve döndüm Kafamda bin bir düþünce “Ya kötü bir þey olmuþsa. Mutlaka gelecekti oysa” Televizyonu açtým korkuyla Kanal kanal haberleri dolaþtým Þükür, kaza haberi yoktu ilk defa.
Acaba yarýn mý geleceksin Yarýn sabah tekrar gideceðim. Tekrar bekleyeceðim seni Ne olur çabuk gel, bekletme e mi?
Hava karardý bir tanem, Týpký bahtým gibi. Hani bekle demiþtin Hani, geleceðim demiþtin, Bekledim, gelmedin. Neredesin ay yüzlüm!
2008 KIRIKKALE LEYLA ÝNAN Sosyal Medyada Paylaşın:
Leyla İnan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.