Benim annem; güzel gülerdi

farklýydý benim annem
hüzün çökmüþtü yetim gözlerine
öyle, sýk sýk gülmezdi...
gülemezdi, ama...
güldüðünde ise hakkýný verirdi...
ki; o an, yüreðinin dünyadan,
daha büyük olduðunu görürdüm.

öksüz bakýþlarýnda, büyütsede,
bizlere olan kýrk yýllýk hasretini,
maðlup etse de yaþamýn acýmasýzlýðý...
sanki, zafer sarhoþu gibi gülerdi.

O mert, fedakar yüreðine;
o kadar acýyý býrakanlara,
güldükçe, aðlatanlara, inat...
çocukluðunu, gençliðini,
hoyratça harcayan ellere,
yine de, gül sunarak, gülerdi benim annem.

baþkaydý benim annem
ruhundaki depremlere kafa tutarken,
“gülmek, kavganýn bittiði yer,
kadere baþ kaldýrýþ, isyandýr, zulüme” derdi.
o gülünce; cemreler el ele tutþarak,
düþerdi, havaya, suya, topraða.

Farklý bir duruþu vardý benim annemin
kendinden baþka kimseyi üzmeyen. üzüldüðünde ise;
þiir gibi doðaçlama sözleri,
yüreðime bahar getirir,
rengarenk allanýrdý.
öyle güzel gülerdi ki benim annem.
öküzün boynuzundaki dünya sallanýrdý.

Aliye Uyanýk/BOZOK KIZI
23.02.2018/GEBZE

Sosyal Medyada Paylaşın: