Annem Çay Demlemiş Yine

Kuþ olsam kanadým borç
Çiçek olsam dalým suç
Durulmuþ su gibi hayat çamuru dibinde saklý
Elini yýkasan yüzün kirli kalacak,

Ben daha yola düþmeden
Kovuldum topraðýna basmadýðým kentlerden

Hiç kimse annem gibi çaðýrmadý hayatta
Gel yavrum çay demledim
Ýçelim diye.

Gitmek gerekiyor günü gelince
Hep ayný bahçenin taþ duvarýyým
Gücüm yeter kendimi yýkmaya elbet
Tenime týrmanan sarmaþýklar olmasa

Anladým sustukça dilim aðrýyor
Anneme uðrayýp çay içmeliyim.

Bir yolculuk düþlüyorum yine her yaným Ankara
Ne tuz kokulu körfez
Ne taze sabah çayý
Çok Ýzmirsizim,
Burda her þey mesai týkýr saat þükür akþam
Attýðým her adýmda
Siliniyor bir önceki ayak izim

Bir akrebin kuyruðunda dönüyor dünya
Yediðin içtiðin deðil sadece
Gördüðün duyduðun zehir.

Annem çaðýrýyor yine
“Çay demledim, gel” diye.

Dönüp dolaþýp ayný kente topluyorum
Daðýlmýþ ömrümün parçalarýný
Düþüp kýrýlmýþ bir çay bardaðýný
Kimsenin ayaðýna batmasýn diye
Süpürüyorum

Bir göl gibi susuyorum
Ýçime birikmiþ kor yakýyor artýk canýmý
Kül istiyorum, kül istiyorum
Ey benim balýk pulundan denizi soran kalbim
Biriktiðin yeter artýk
Dökül istiyorum.

Düþmedim el uzatmayýn
Tamam, belki yürümüyorum ama
Yolumu görüyorum

Yazýn ayva kokusu düþmüþ gibi aklýna
Kalkýp bir çay demliyorum.

Barýþ Çelimli


Sosyal Medyada Paylaşın: