iðneyle daðý delecek sabýr yok artýk
aþacak çöl de yok
bir fil unutkan olabilir
ama iðne deliðinden geçecek kadar da yitik deðildir aklý
samanlýk seyran olabilirdi aslýnda
ama hiçbir anahtar
delik açamadý meraktan sönük gözlere
umut fakirin ekmeði derler
biz düþ zenginiydik güzelim
biraz da gezgin
o düþün pembe denizinde
alýþýðýz gidiþlere
dönüþlere
durup durup
durmak yok diye dank eden baþýmýzý alýr
düþerdik yine düþ peþine
her gideni
kalana böler
sað kalan kalpten
ruhu sökük münasip bir beden bulur
can verirdik emanet nefes’ten
þimdi senin külünden
el yapýmý kuþ yaptým
samanlýk yakan deliliðin
ve biraz da inadýn yüzünden
kuma kireç karýp
yaylý yataðýn gýcýrdayan sesinden
inim inim inleten o ince sessizliðin
ve nefesin kazýrken kireci duvardan
altta kalan her boyanýn
caný çýkacýsa utancý
ifþa eder kendini
kendiyle birlikte
bir hikayenin reng’ini
þimdi her göz
çemberdir gözlerime
ezberledim formülü
hepsi pi re kare..