SENİ DÜŞÜNDÜM

Uzaklarda bir köy düþündüm, sensiz
Güneþi yok, karanlýklar içinde…
O köyün çocuklarýný düþündüm,
Bilgiye aç bir ýþýk beklemekte.

Sarýca saçlý bir çocuk düþündüm,
Mini mini, gözleri gülümseyen…
Uzanan bir el, bir dudak düþündüm,
“Öðretmenim!” diye elini öpen.

O fýrtýnalý günleri düþündüm,
Her yer yaðmur, çamur ve kar içinde…
Seni gördüm, seni düþündüm ben
O uzaklardaki boþ köy evinde.

Yýllar sonrasýný, seni düþündüm,
Siyah saçlarýný aklar bürümüþ…
Ve diktiðin fidanlarý düþündüm,
Ulu çýnarlar kadar çok büyümüþ.

Þanlý köy öðretmenini düþündüm,
Kendi yolunda sessizce yürümüþ…
Ve seni düþündüm can öðretmenim,
Sessiz sedasýz, ama mutlu ölmüþ!

Mustafa YÜKSEL

Sosyal Medyada Paylaşın: