mevsim sen..

ruhuma sinmiþ olan
yokluðunun
düþ bozumlarýndan
geçiyorum

perdeleri çekilmiþ odalarda
kaybolan gün ýþýðýnýn
geride býraktýðý
tortuyu siliyorum
gözlerinle

sana bir rüyanýn tabirini
yapýyor olsam
hecehece

ayak tabanlarýný
toza ve topraða çevirip
geçip gitmen mühim deðil
sirenler içinde
ve farlarý gözünü alan
þu devrik cümlelerin
hasret/hararet
kokuyor

bulutlara sýðar mý diye
saklayýp durduðun
avuç içlerinden
dökülen

þimdi kum.
bir
zamAN.

yüreðinin dört odacýðýndan,
kuytularýnýn derinliðinden geçiyorum

sokaðýn bütün çýkmazlarý
çukurlarla kesiþiyor
ve
düþüp düþüp
göç ediyorum

yüreðinin boþluðuna ki

sýrtýmda
kelebeklerin
kozasýný taþýyorum

havalanýyor
ve onlarda göç ediyorlar
hiç gelmedikleri yerlerden

mevsim
kasým
mevsim
göç
mevsim
boðazýma takýlan
bir kelime.
mevsim sen
ahh sen.
bir bilsen
neden/mi sen...

zamAN gibi geçiyor...


(...)

Sosyal Medyada Paylaşın: