GÖZLERİM
GÖZLERÝM
Fýrtýna yaklaþýyor; saçlarým daha beyaz.
Ölüm denen uzak þey, ne kadar da yakýnmýþ.
Oysa gün batýmýna dertsiz bakarken bu yaz,
Gözlerim þu güneþi yine görürüm sanmýþ.
Pervasýz gözlerimi hiç de uyaramadým;
Çok da deðer vermedi aldýðým nefeslere.
Mezarý mesken tutan insan gördü kaç kere,
Gözüm! Ben de giderim ölüme adým adým.
Gözün iþi çok kolay; yumuverir, kendisi,
Hiç de umurunda mý, ilerisi gerisi!
Zaten pek de yorgundur; iþ göremez birisi.
Hâlâ da farketmez ki; solum mezar kýyýsý.
Kendine gel gözlerim! Yâr göründü köþeden,
Bari o anlamasýn þu ansýzýn vedadan.
Sana hiç güvenemem, zaten sulu birisin,
Yusufoðlu bu hale, sanma geldi haybeden!
21.10.2017
Mehmet Semercio
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet SEMERCİO. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.