Sessizliðin beyaz sesi dokundu yavaþça omzuma. Bir soru elimden tutup çekti beni aþaðýlara. Yürüdüm hatýralarýn uzun koridorunda. Nesneler þifrelere dönüþtü içimdeki yazýcýnýn kilometre taþýnda. Þimþekler çaktý ufuk çizgisinde Dövüldü göðsüm Arizona fýrtýnasýyla Bardaktan boþalýrcasýna yaðdý yaðmurlar. Dünyanýn sonu gelmiþti sanki derken Gecelerde olmaktan sýkýlmýþ binlerce yýldýz döküldü saçlarýma. Çalkaladým uykuyu geceler dolusu aydýnlýkla. yürüdüm gök yüzünde çýplak ayaklarýmla. Eðilip döküldüm kendimden kalbimin güneþiyle yýkadým kar seslerini. Kayan bir yýldýza yer verdim kirpiklerimin arasýndan. En güçsüz sözcük en yýrtýcý acýyla geçse de dudaðýmdan Gümüþ bir diken bile deðildi eskiyen özlemler aþkýn parmak uçlarýnda Tekin ýssýzlýðýna çekilirken herkes kendi dünyasýnda...
*/*
Ferdaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ferda,ca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.