ÇOCUKLUĞUM
Atlý karýncalara hiç binmedim.
Hiç luna parka gitmedim,
Öyle elimden tutup gezmeye götüren
Ya da benimle vakit geçiren
Olmadý çocukluðumda...
Kayýp bir çocukluðum var benim
Aslýnda bir çocuk gibi hiç yaþamadým
Ne zaman iþlerine karýþsam büyüklerin
’Sus ’ sen çocuksun’ derdi babam.
Ne zaman çocuk gibi aðlasam
’Koca adam oldun; zýrlama.’ derdi anam
Babam buz gibi, duvar gibiydi
Sertti,terbiyesi dayaktý,bizi ezerdi
Büyüklerin yanýnda istese de alamazdý kucaðýna
Kendince bizi uzaktan severdi
Anne candý, sýðýnacak limandý
Korksa da bizi koruyandý
Baþýmýzý okþardý zaman zaman
Ne istesek yapardý her zaman
Lakin o da bize sarýlmazdý.
Bizim ailede yoktu sarýlmak.
’Yavrum’ diye kucaklamak yoktu.
Bu yüzden istesem bile
Kimseye sarýlmayý beceremem ben
Ýþte bu yüzden
ne zaman yavrusuna þefkatle sarýlan
Bir baba görsem
Ýçim yanar, gözüm dolar, aðlarým
Karadeliklerim vardýr
Bilinç altý yalnýzlýklarým
Bir de yaþanmamýþlýklarým
Ve de kabarmýþ öfkelerim vardýr benim
Bu yüzden sertim zaman zaman
Babam gibi
Bu yüzden dokunsalar aðlarým
Anam gibi...
Bedri Karaarslan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Bedri Karaarslan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.