Düzmece bu þiirin ilk harfi
ve son hali
salya sümük aðlayan geçmiþin
týrnaklarýný söktüðümden beri
þiir diye besliyorum
içimdeki nefreti
aþka teselli
…
unuttum neydi bu þiirin ilk hali ve nereye kadar uzanýrdý dilleri
delilik bu
isyan
dallarýnda kurusun mevsimler
kirazlar çiçek açtýðýn da
suyunu çeksin denizler
annesini kaybetmiþ çocuklar gibi
aðlasýn avlusuna tuz ektiðim zaman
serpilip büyüsün yaram
ceviz toplamaya gitsin yine babam
ve dönüp dönüp baksýn arkasýna
kýzým geliyor mu ardýmdan
annem toplarken yaz gecelerini saçlarýmdan
ne olur öldürün beni
koynunda uyuduðum hatýralar…
yalan
çýldýrmýþ olmalý birileri
raylarýn sesi
midemi bulandýrýyor
vagonlarýn küflü nefesi
mutlu musun dedi yanýmdaki beyamca
yüzündeki kalýn çizgileri gerginleþtirerek
bileklerime dikti gözlerini
ahhh kahkahalarým
dudaklarýmýn fakirlik seli
bi sonraki istasyonda
indi
bileklerimdeki insan sesi…
ki
aklýmýn ipleri koptu bikere
þimdi ! sen söyle
kaðýdý bol olan bir ülkede
kalemsiz nasýl yazýlýr bir hikaye…
babamý býraktým kýrkaltýncý sokakta
ve sevdiðim adamý
otuzdört no”lu evin
otuzüç no”lu kapýsýnda
bulmuþ
topuklu terliklerimi
pilelerine kuþlar çizdiðim mavi elbisemi
pencereyi açýk unutmadan az evveldi
bu hikayenin baþlangýç tarihi…
düzmece bu þiirin ilk harfi ve son hali
susam mevsimi kadar yalan
simit ve martýlar kadar sahte
masal içinden masal çýkartan ruhum ziyan…
severse baþkasýný dinden imandan çýkartýrým bu yazýyý…