ELMA KOKUSU

Terliklerimle çýkýyorum sokaklarýn çýkmazlarýna
Saat kýrgýn çocuklarý bir geçiyor
Öyle bir geçiyor ki hem de;
Küçücük vücutlarý yerle yeksan oluyor
Ölenler yaþayanlara acýlarýný dirhem dirhem iþlemek için haykýrýþlarla baðýrýyorlar

Umutlar da ölüyor, acýlar da diniyor ölümlerle
Kadýnlarý sadist ruhlar acýlarla gömüyor sonsuzluðun diplerine
Geçecek diyor birazdan geçecek
Fakat geçmiyor, geçmeyecek

Gül rengi kefenler kaldý kadýnlar ve çocuklardan geriye
Alýþýlmamýþ, görülmemiþ isyanlar baþ gösterdi beyinlerde
Kan kusan güvercinler doðdu elma kokulu asitlerden
Güldü bir çocuk kokuyu çekerek son nefesiyle

Çamurdan kefen yaptý gözü yaþlý anasý
Kumaþtan bir kefen yapamadým dedi mezarýn baþýna eðilerek
Soðuk bir yel esti ananýn boðazý buz
Baðýramadý, baðýrsa duyacak vicdan kalmadý

Erkenden kalktý sokaðýn köþesinden dikildi ayaða
Sendeledi yamalý yollardan
Dizlerinin üstüne çöktü
Kaldýrdý baþýný kömür siyahý olmuþ gökyüzü
Bir keman sesi hissetti
Vakit gelmiþti…

Sosyal Medyada Paylaşın: