ASKERLERİM...

ASKERLERÝM...
Abileriydim; severlerdi bu kýsa dönem ulaþtýrma çavuþunu,
Ama engelleyemedim, soy isimlerinin zihnimden uçuþunu...
Biri Ýstanbulluydu, biri Trabzonlu, birisi Ardahanlý,
Kimisinin adý Gökhan, kimisininki ise Hakan’dý.

Görünüþleri olsa da farklý; kabasý-narini, okumuþu-cahili,
Fotoðraftaki gibiydiler; birbirine kenetli elleri, yürekleri...
Kimi þakacý, kimi hüzünlü ; çocuklukta birbirine eþtiler...
Baþka coðrafyalardan, baþka ana-babalardan "kardeþtiler"...

Hayalleri süslerken "þafak doðan güneþ",
Hafta sonu "çarþý" izniydi; bayram sevincine eþ...
Botlar boyalý, traþlý yüzlerde cumartesi neþesi...
Oysa þimdi .....
Yine bir cumartesi ve unuttuk biz; haini, kalleþi !....
(Affet beni Askerim, unuttuklarým için affet...
Affet bizi, unuttuklarýmýz için affet...)

Sosyal Medyada Paylaşın: