İmkânı Yok

Vakitsiz açan bir gelincik tarlasý gibi yüreðim
boynumu bükmüþ ufuklara bakýyorum.

Ýçimin sesi
kirpiðimin nemi
baharlarý muþtulasa da yarýnlara
benim iklimlerim yitik
yýllarým yorgun.

Ne yaþadýysam bu ana kadar
hep ince bir sýzý olarak boynumda..
anýlarým
hayallerim
umutlarým hep yoksul kaldýlar.

Þimdi baþýmý alýp gitsem de
asýk suratým
kirli sakalým
daðýnýk saçým
alnýmdaki kýrýþýklýklar
boynumda buðday yanýðý olacak yanýmda.

Bu acýyý unutmanýn imkâný yok
seni her düþündüðümde
yokluðunun utancýyla yaþayacaðým....


Mehmet Zafer
Sosyal Medyada Paylaşın: