Çıt

Çýt




Yýkýk evler üzerine otlar bitmiþ
Çocuk sesleri çekilmiþ sokaktan
Sarýsý eþlik etmiyor son çaya güneþin
Kýrýk kaldýrým taþlarýnýn arasýnda
Ekmek kýrýntýlarý aramýyor kuþlar
Yüzüm buruþmuþ
Þosenin tozunda gölgeler gözleyen kirpiklerim
Son vaktine hazýr bu bekleyiþin...


Dýþarý anne sesi taþýyan ikindiler susuk
Genç kýz özlemleri çýkmýyor kapýlardan
Çýt çýkmýyor güvercin öpüþlü damlardan
Her çaðýrýþý adýnla bir aðzýmý býçak açmýyor
Ýlk akþam ýþýklarý sýzan pencerenin perdesinde
ellerin öyle kaç kere yitik
Seninle diye gözlerimi açtýðým dünyada
Kendimi kaybediyorum...


Aklýmdaki yýkýk þehirden
Dönüþ yolu arýyorum düþüncelerim kesiyor önümü
Evden yine sinemaya kaçmýþým sanki
Geç vakit babama yakalanmýþým
Aþklar kýskanmýþ hiç aþk yaþayamamýþým
Kendi kendime acemi þarkýlar söylemekte ustalaþmýþým
Kaçacak düþ kalmamýþ
Günün hiçbir anýna hevesim kalmamýþ
Camlarý yola yakýn evin balkonunda
kaybolan kardeþlerimi anýyor kalbim
Bakýþlarýmda uzayan sisli mahallenin ortasýndan geçen
Elektrik tellerinin kötürüm aydýnlýðýndan
Vaz geçemiyorum...
 


Kaðan Ýþçen
Sosyal Medyada Paylaşın: